„Rzeźby mobilne Ludwiki Ogorzelec z cyklu Przyrządy równoważne to zarazem mikro i makrokosmos zamknięty w ażurowej, z pozoru kruchej, formie. Bujną, koronkową strukturę powiązań chroni przeciwwaga w postaci masywnych i zwartych materii. Co będzie, jeżeli jednak jedna z tych dwóch rodzajów materii zechce zdominować kompozycję?”
O jaką równowagę chodzi?
Rzeźby z cyklu Krystalizacja przestrzeni to swoista materializacja przestrzeni po której się poruszamy, w której przebywamy. Jej ograniczenia z jednej strony, z drugiej zaś strony jej potencjalne możliwości. Wydaje się, że jeden ruch ręki może zapoczątkować proces destrukcji. Jak powiedziała sama artystka, to wiele lat doświadczeń, a co za tym idzie przemyślana konstrukcja, niezależnie od właściwości budulca, pozwala wykreować i utrzymać stabilność obiektu. Z tego cyklu szczególnie cenię sobie rzeźbę Eksplozja-Redefinicja. Stalowe liny zachowały szklane okruchy. A może są szkieletem dla powstającej właśnie nowej struktury? Choćby niefrasobliwe napięcie jednej liny spowodować może, że krucha materia uwolni się i dozna destrukcji, pociągnąć za sobą lawinę tego typu zdarzeń.
Bezwzględnie warto zapoznać się z polską klasyką, wtedy nieco inaczej patrzy się na prace innych twórców, jak choćby na Counting Memories Chiharu Shioty, którą widziałam w Muzeum Śląskim – Jane Burnham
Ludwika Ogorzelec
ukończyła Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu w 1983 roku. Od 1985 roku mieszka w Paryżu. W latach 1985–87 kontynuowała swój autorski program twórczy w pracowni prof. Césara w École Nationale Supérieure des Beaux–Arts w Paryżu. Już w 1986 wystawiała w salonach de la Jeune Sculpture, d’Automne, Réalités Nouvelles, de mai 44e. Rozpoczęła wówczas współpracę z prestiżową Galerie Barbier Beltz w Paryżu. W kolejnych latach realizowała prace w Szwecji, USA, Grecji, Szwajcarii, Japonii, Kostaryce, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Bułgarii, Hiszpanii, Australii, Kanadzie, Chinach, Korei Południowej, Bangladeszu. W wielu państwach wielokrotnie. Wystawiała też wielokrotnie w Polsce. Prawie zawsze jej pokazy, a później prace site–specific, były wydarzeniami przyciągającymi uwagę mediów. Krytycy pisali o jej nowatorskim widzeniu rzeźby i przestrzeni, zwłaszcza w latach 80. i 90., o oryginalnej estetyce jej prac. W 2007 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za działalność opozycyjną, a następnie w zakonspirowanej Solidarności Walczącej we Wrocławiu w latach 1980–85.
W Zamku Ujazdowskim zobaczysz aż cztery wystawy
Ko – lekcja wyborów to projekt kuratorski z pogranicza działań edukacyjnych i strategii rozwoju publiczności. Wpisuje się on w tradycję antropologicznych i socjologicznych analiz poświęconych zagadnieniom społecznego funkcjonowania sztuki oraz kształtowania preferencji estetycznych. Co leży u podstaw naszych wyborów i wpływa na nasze decyzje? Dlaczego jedni szukają w sztuce refleksji nad rzeczywistością, a drudzy odskoczni od niej? Nasze badanie nie jest plebiscytem, a internetowe wybory to nie konkurs. Poprzez Ko–lekcję wyborów chcemy sprowokować dyskusję o tym, co nas w sztuce porusza, intryguje i dlaczego sztuka współczesna jest ważna.
Wystawę można oglądać do 16 maja 2021 roku.
Instalacja Ten pokój chce to przestrzeń wymyślona kolektywnie przez dorosłe osoby w spektrum autyzmu, którym w procesie twórczym towarzyszyły kuratorki Aleksandra Rajska i Anna Szary, współpracujące projektantki Matylda Halkowicz i Marta Szostek, choreografka Monika Kiwak oraz kompozytor Patryk Zakrocki.
Wystawę można oglądać do 29 lutego 2021 roku.
Ursula Mayer – Co nas przetrwa. Fantastyczne kiedyś scenariusze, znane jedynie z książek i filmów, stały się rzeczywistością. Nie da się dziś poprowadzić prostej linii podziału na naturę i kulturę. Żyjemy w przyszłości, w której człowiek nie jest już miarą wszechrzeczy, a jedynie jednym z elementów wszechświata. O tym traktuje wystawa Ursuli Mayer Co nas przetrwa pokazywana w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski.To pierwsza indywidualna prezentacja austriackiej artystki w Polsce.
Praktyka artystyczna Ursuli Mayer obejmuje media takie jak film, wideo i rzeźba. W swojej pracy artystka łączy ze sobą mit, biopolitykę i semiotykę kina, aby zwizualizować i podjąć refleksję nad postludzką ontologią przyszłości. Do wystaw indywidualnych artystki należą:Atom Spirit, Salzburger Kunstverein, Salzburg, Austria (2017); To What I Might Become, Moderna Museet, Malmö, Szwecja (2015); But We Loved Her, 21er Haus, Wiedeń, Austria (2013). W ostatnich latach prace Mayer znalazły się, miedzy innymi, na wystawach: 16 Biennale w Stambule, Turcja (2019); Rewriting The Future, Site Gallery, Sheffield, Anglia (2019); Be Fragile! Be Brave!, Estonian Centre for Contemporary Art, Tallin, Estonia (2017); SeMA Biennale, Mediacity Seoul, Korea Południowa (2016), oraz The New Human, Moderna Musseet, Sztokholm, Szwecja (2016). Mayer jest laureatką prestiżowej nagrody Jarman Award (2014) oraz nagrody Otto Mauer (2007).