[TYLKO U NAS] Przejęty d. Instytut Dmowskiego promuje neostalinowską wizję świata

W XXI w. Unia Europejska i demokratyczny Zachód – w tym Polska – zmagają się z falą populizmu i rosnącą siłą ruchów oraz ugrupowań zmierzających do zniszczenia liberalnej demokracji. Od czasów II Wojny Światowej zagrożenie nie było bliższe i groźniejsze. Instytut Myśli Politycznej im. Gabriela Narutowicza (dawniej Instytut Dmowskiego – od redakcji) ma pielęgnować i upowszechniać myśl demokratyczną, traktując ją jako kluczowy składnik polskiego i światowego dziedzictwa kultury. Sięga przy tym do skarbnicy rodzimej myśli politycznej, zarówno aktualnej, jak i historycznej – od demokratycznej lewicy po demokratyczną prawicę, bez uprzywilejowania żadnego z tych nurtów. Działalność Instytutu ma źródło w przekonaniu, że nawet najbardziej słuszne i najszlachetniejsze idee nie obronią się same w obliczu zorganizowanej, zdyscyplinowanej i szczodrze finansowanej fali populizmu oraz nurtów antydemokratycznych. Demokratyczne państwo polskie potrzebuje instytucji, która będzie bronić demokratycznych idei, pokazywać, że są one fundamentem narodowej kultury i przypominać – oraz uczyć – że patriotyzm polski ma i miał zróżnicowane, pluralistyczne oblicze. Dlatego patronem Instytutu jest Gabriel Narutowicz, pierwszy prezydent demokratycznej II RP, wybrany przez szeroki nurt stronnictw demokratycznych, zamordowany przez fanatycznego zwolennika skrajnej prawicy – czytamy na stronie dawnego Instytutu Dmowskiego.

Komuna komunią pogania

Kolejny bardzo ciekawy wpis też można znaleźć na ich stronie; Instytut Myśli Politycznej im. Gabriela Narutowicza ma pielęgnować i upowszechniać myśl demokratyczną, traktując ją jako kluczowy składnik polskiego i światowego dziedzictwa kultury.

Na jakiej podstawie można uznać, że Instytut Narutowicza promuje komunizm. Wystarczy zajrzeć na program, który widnieje na stronie. A tam między innymi:

– Spotkanie autorskie z Weroniką Kostyrko, autorką książki „Róża Luksemburg. Domem moim jest cały świat”!

Kim była Róża Luksemburg naprawdę? Dlaczego kobieta urodzona w małym miasteczku na ziemiach polskich stała się jedną z najbardziej wpływowych myślicielek swojej epoki? Jak wyglądało jej życie na styku kultur, języków i idei? Weronika Kostyrko w swojej książce odsłania przed czytelnikami zarówno polityczne zaangażowanie Róży, jak i jej życie prywatne – pełne namiętności, intelektualnych wyzwań i zmagań z przeciwnościami losu. Jaką rolę odgrywała miłość w życiu Róży? Dlaczego uważała, że domem jej jest cały świat? I jak to możliwe, że kobieta z początku XX wieku potrafiła wyprzedzać swoją epokę w myśleniu o prawach człowieka, równości czy ochronie przyrody?

– Komuniści w II RP: Między 'Państwem’ a 'Czekaniem na rewolucję’

Co robili komuniści w II Rzeczypospolitej? Budowali swoje struktury, angażowali się w politykę, czy tylko czekali na globalny wybuch rewolucji? Andrzej Friszke, wybitny historyk i autor książek „Państwo czy rewolucja” oraz „Czekanie na rewolucję”, opowie o losach polskiego ruchu komunistycznego w międzywojniu.
Czy było miejsce na ideologię w obliczu realiów politycznych II RP? Jak wyglądała działalność komunistów w praktyce i jak wpisywali się w globalny kontekst rewolucyjnych zmian? Na te i inne pytania poszukamy odpowiedzi podczas rozmowy z gościem specjalnym – Erykiem Krasuckim.

– Dyskusja z udziałem prof. Jana Grabowskiego oraz prof. Michała Bilewicza

Instytut Narutowicza zaprasza na dyskusję z udziałem prof. Jana Grabowskiego i prof. Michała Bilewicza. Punktem wyjścia do dyskusji będzie książka autorstwa prof. Grabowskiego pt. „Wybielanie: Polska wobec Zagłady Żydów” (Wydawnictwo Vis-a-Vis Etiuda), która niedawno miała swoją premierę, a także polemika na łamach Jewish.pl pomiędzy prof. Janem Grabowskim oraz prof. Michałem Bilewiczem.

– „Aleksander Kwaśniewski. Biografia polityczna, T.1” – dyskusja wokół książki

Instytut Myśli Politycznej im. Gabriela Narutowicza, Fundacja Aleksandra Kwaśniewskiego „Amicus Europae”, Wydział Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych UW oraz Krytyka Polityczna zapraszają do udziału w dyskusji wokół książki Michała Sutowskiego pt. „Aleksander Kwaśniewski. Biografia polityczna. Tom I 1954-1995”

– Pasożytnicza strategia rosyjskiej propagandy

Zapraszamy na premierę raportu dotyczącego strategii rosyjskiej propagandy autorstwa Katarzyny Kwiatkowskiej-Moskalewicz. Raport omawia i analizuje treści dotyczące Polski opublikowane na platformie informacyjnej Sputnik International w latach 2021–2024.

KOMENTARZ

Wykorzystując nazwisko Gabriela Narutowicza, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego serwuje nam totalny powrót do głębokiej komuny. Wszystkie nazwiska podane wyżej to osoby o stalinowskich albo trockistowskich poglądach, na czele ze skompromitowanym Bilewiczem, wykładowcą Uniwersytetu Warszawskiego, który wprost zachwala czerwony sztandar. Mamy, a jakże, finansową wielomilionowymi dotacjami z warszawskiego ratusza Krytykę Polityczną, która promuje gejowskie pornosy bdsm. Naczelny tego tytułu, niejaki Sierakowski, jest teraz gwiazdą w TVP Info gdzie robi za autorytet moralny w dziedzinie języka nienawiści. Nie zabrakło też Grabowskiego z jego antypolską fobią i nienawiścią, która jak wiemy mówi o tym, że Polacy wręcz gremialnie mordowali w czasie II WŚ Żydów.

Kiedyś autentycznie patriotyczny Instytut, dziś promuje internacjonalistkę, która pośrednio jest współwinna mordów polskich patriotów na przełomie XIX i XX wieku. Mamy też Kwacha, który dla tego całego środowiska jest niestrudzonym wojownikiem o demokrację. No i dla niepoznaki mamy debatę na temat ruskiej propagandy.

Być może do opinii publicznej nie dotarła wiadomość, ale bardzo ważną personą w MKiDN jest warszawska radna, jawna komunistka, nienawidząca polskiego kościoła i całej romantycznej historii Polski, niejaka Agata Diduszko – Zyglewska. Według naszych informacji jest szarą eminencją i to ona w bardzo dużej mierze decyduje na co idą nasze pieniądze. Ponadto szef instytutu Narutowicza realizujący dziś neostalinowską agendę jest też członkiem tzw. komisji Stróżyka. W wywiadzie z Andrzejem Nowakiem wiosną 2024 stwierdził – Na Rosji nie znam się zupełnie. Ignorancja jednak nie usprawiedliwia ani tego co robi w tej komisji, ani w Instytucie, taki człowiek po prostu nigdy nie powinien zarządzać czymkolwiek.

Reasumując, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego za kadencji historyka sztuki, byłego dyrektora warszawskiej Zachęty, Hanny Wróblewskiej zamieniło się w ministerstwo dziedzictwa komunizmu. I mieliśmy rację pisząc, że Wróblewska to współczesny Sokorski polskiej kultury.