Kościół Przemienienia Pańskiego, zwyczajowo kościół kapucynów – to barokowy kościół ojców kapucynów znajdujący się przy ulicy Miodowej w Warszawie. Jest częścią zespołu klasztornego kapucynów. Był pierwszym w Warszawie, jaki odbudowano po wojnie.
Klasztor warszawski jest najstarszym klasztorem kapucynów w Polsce, a ufundowany został przez Jana III Sobieskiego. Fundacja była wyrazem wdzięczności za zwycięstwo nad Turkami pod Chocimiem. Bracia kapucyni przybyli do Warszawy w 1681 r. i zamieszkali na Zamku Królewskim, gdzie byli kapelanami kaplicy królewskiej. Biskup poznański Wierzbowski wydał 27 grudnia 1681 kanoniczne zezwolenie na założenie klasztoru. Król zakupił plac i dom przy ulicy Miodowej. W pierwszej kolejności wybudowana została kaplica (1682), w której zakonnicy rozpoczęli odprawianie nabożeństw, szybko zyskując przychylność mieszkańców Warszawy. Kamień węgielny pod kościół został położony 23 lipca 1683, w przededniu wyprawy wiedeńskiej. Na uroczystości był obecny Jan III Sobieski, królowa Maria Kazimiera, synowie, nuncjusz apostolski Opizo Pallavicini arcybiskup Efezu, biskup Wierzbowski, senatorowie, hetmani, ministrowie i tłumy warszawiaków. Podczas II wojny światowej zakonnicy włączyli się w działalność niepodległościową. W klasztorze był punkt rozdzielania i przekazywania funduszy napływających z Londynu na potrzeby Armii Krajowej. Nocą 26 czerwca 1941 r. hitlerowcy aresztowali zakonników, osadzając ich w więzieniu na Pawiaku, a następnie wywożąc do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau i później do obozu w Dachau. W klasztorze pozostali tylko ojcowie Benwenuty Kwiatkowski i Alfons Ciechański, którzy później byli kapelanami Powstania Warszawskiego.
W czasie Powstania Warszawskiego podziemia kościoła stały się schronem dla 300 osób. Kościół i klasztor, częściowo zniszczone i wypalone. Kościół udało się uratować, jednak jego wyposażenie zostało utracone bezpowrotnie.
Najcenniejsze obiekty, które posiada Kościół Przemienienia Pańskiego, znajdują się w Kaplicy Królewskiej. Jest to między innymi sarkofag króla Jana III z urną, w której znajduje się serce króla. Ufundowany w roku 1828 przez Mikołaja I oraz urna ze szczątkami króla Augusta II Mocnego.
Kościół kapucynów był pierwszym w Warszawie, jaki odbudowano po wojnie. Jego poświęcenie miało miejsce dnia 8 września 1946 r. Wtedy zrodziła się też myśl zbudowania ruchomej szopki. Przez pierwsze dwa lata znajdowała się ona w kaplicy Brühlów, a jej silnik umieszczono na zewnątrz kościoła. Zrobiła ona prawdziwą furorę wśród mieszkańców stolicy, z jednej strony jako coś nowego i oryginalnego, a z drugiej, jako znak nadziei na przyszłość, umieszczony pośród otaczającego ją morza warszawskich ruin. Ruchomą szopkę w obecnej formie urządzono w krypcie kościoła kapucyńskiego w 1948 r. Została ona skonstruowana przez dwóch braci kapucynów: Piusa Janowskiego i Konrada Wyczawskiego. Brat Konrad przez czterdzieści lat, aż do swej śmierci w 1987 r., troszczył się o bieżące naprawy szopki i potrzebne uzupełnienia. Natomiast później, przez długie lata troskliwym i oddanym jej opiekunem był pan Władysław Dzierzgowski.
Każdego roku w okresie Bożego Narodzenia, aby zobaczyć ruchomą szopkę, ściągają tłumy warszawiaków, szczególnie tych najmłodszych. Każdego roku, zostaje uruchomiona w dzień Uroczystości Narodzenia Pańskiego, 25 grudnia. Gromadzi nowych, jak i dawnych sympatyków spośród dzieci, ale też i dorosłych, którzy niegdyś odwiedzali ją jako dzieci. Taka piękna, warszawska tradycja.
za; Zamek Królewski
Portal Warszawski
To dobry moment aby o niej napisać bo już jutro, czyli 1️7 listopada, będziemy obchodzić kolejną rocznicę ważnego wydarzenia. Dokładnie 82 lata Armia Krajowa przeprowadziła szeroką akcję dywersyjną, w sporym…
Gmach Filharmonii Warszawskiej stanął w latach 1900-1901 w kwartale ulic Jasnej, Moniuszki i Sienkiewicza, na terenie ówczesnego centrum finansowego miasta. Koncert inauguracyjny Filharmonii, złożony z utworów kompozytorów polskich, odbył się…
To jeden z najważniejszych polskich poetów XX w., twórca cyklu poetyckiego „Pan Cogito”, autor esejów „Barbarzyńca w ogrodzie”, „Martwa natura z wędzidłem” i „Labirynt nad morzem”. Był wzorem, punktem odniesienia…
