Powstała „Mapa warszawskiej architektury lat 90.”

„Mapa warszawskiej architektury” to projekt, który będzie się rozwijał. Chcemy udoskonalać stronę, dodawać nowe obiekty (np. w tej chwili nie wszystkie mają jeszcze zdjęcia), weryfikować informacje, zbierać wspomnienia. Twórzcie ją z nami! Jeśli znacie obiekt, który powinien znaleźć się na mapie lub wydaje Wam się, że z tym datowaniem to popłynęliśmy – dajcie znać na adres: kontakt@archiwumlat90.pl – piszą twórcy mapy.

Lata 90 – te

Lata 90. często postrzegane są jako czas kolorystycznej ekstazy. Warszawa miała zrzucać z siebie komunistyczną szarość i z fantazją manifestować „nowy początek”. Choć pistacjowo-jagodowe tynki nie zawsze były witane przez mieszkańców z otwartymi ramionami, wybrane realizacje dowodzą, że projektantom po 1989 roku nie brakowało twórczej odwagi. Po 1989 roku do gry w miasto na nowych warunkach usiadł mocny gracz – zagraniczny inwestor. Często przywoził ze sobą własnych architektów i pomysły – choćby te, które nie sprzedały się już na Zachodzie, w Afryce czy w Azji. Jednak bez zewnętrznego kapitału i budowlanego know-how Warszawa lat 90. nie miałaby szans na prężny rozwój. Oto wybrane realizacje, które stawiają pytania o kontekst i sposoby współpracy lokalnego z globalnym.  

Około połowy lat 90. wśród stołecznych historyzmów silnie wybrzmiewało zainteresowanie przedwojennym modernizmem. Architekci widzieli w nim tożsamościową cumę na wzburzonym oceanie transformacyjnej rzeczywistości. Neomodernizm utożsamiano z luksusem, elegancją i wyrafinowanym gustem. Stał się atrakcyjną estetyką dla nowego mieszczaństwa. Spacer zachęca do ruszenia tropem różnorodnych modernistycznych i funkcjonalistycznych inspiracji, które w latach 90. stanowiły przeciwwagę dla budynków-bombonierek.

Czy będzie mapa?

Jako ARCHIwum Warszawy lat 90. prowadzimy profile na Facebooku i Instagramie, organizujemy oprowadzania i wykłady, ale przede wszystkim stworzyliśmy mapę inwentaryzującą architektoniczne dokonania transformacyjnej dekady. Naszym celem nie jest wartościowanie i podział na „złe” i „dobre” realizacje. Zależało nam na pokazaniu możliwie pełnego obrazu budowlanych przemian i stworzeniu merytorycznych podstaw dla bieżących i przyszłych dyskusji.

Chcemy więc gromadzić i upowszechniać wiedzę o stołecznych latach 90. oraz stworzyć przestrzeń do debat na temat młodego i trudnego dziedzictwa. Nie chodzi nam o to, by przekonywać, że za warstwą kolorowych tynków i szkła refleksyjnego kryją się same zapomniane arcydzieła, ale by narracja o architekturze czasów transformacji ustrojowej nie przepadła wraz z „krótką datą ważności”, jaka wpisana jest w DNA tych budynków. Boom budowlany po 1989 roku sprawił, że – czy tego chcemy, czy nie – to właśnie architektura z tego okresu silnie kształtowała nowe, postpeerelowskie społeczeństwo, stając się dla niego drogowskazem aspiracji i organizatorem codzienności. Zmierzenie się z dokonaniami dekady jest więc poszukiwaniem odpowiedzi na szereg ważnych pytań o naszą tożsamość: o to, kim byliśmy, kim marzyliśmy, że zostaniemy, i co z tego ostatecznie wyszło. A także z pytaniem, co warto ocalić jako świadectwo czasów dla przyszłych pokoleń.

Dzięki zaangażowaniu wolontariuszy możliwe stało się udostępnienie informacji o kilkuset obiektach, które użytkownicy mapy mogą filtrować poprzez wybór dzielnicy, typu budynku, jego stanu zachowania oraz kilku przygotowanych przez nas tematycznych spacerów. Informacje czerpaliśmy z prasy oraz z materiałów udostępnionych przez architektów. Wbrew pozorom precyzyjne ustalenie autorstwa czy datowań nie zawsze było łatwe.

Dlatego zachęcamy wszystkich do współtworzenia naszego zbioru. Chcemy udoskonalać mapę i regularnie ją uzupełniać.

Projekt „Mapa warszawskiej architektury lat 90.” dofinansowano w ramach programu Narodowego Instytutu Dziedzictwa – Wspólnie dla dziedzictwa.

za; http://archiwumlat90.pl/