12 września 1933 r. w Warszawie, zmarł Antoni Kamieński – malarz i grafik

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Rodzice namawiali go do pozostania na gospodarstwie w Jaryłówce. Rozpoczął jednak studia malarskie w roku 1881 w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu u B.P. Willewaldego. W 1890 musiał czasowo powrócić do Jaryłówki, by ratować podupadającą gospodarkę. Od roku 1891 kontynuował studia w Paryżu w Académie Julian u Antonina Mercié oraz prywatnie u William-Adolphe Bouguereau, Jean-Joseph Benjamin-Constanta i Jean-Paul Laurensa.

Kariera zawodowa

Dostarczał do angielskich i francuskich czasopism rysunki o tematyce rosyjskiej. W latach 1894-1912 współpracował z Tygodnikiem Ilustrowanym. Silnie interesował się zagadnieniami rewolucyjnymi, o czym świadczy m.in. teka Duch – rewolucjonista. Okres I wojny światowej spędził w Szwajcarii, powrócił do Polski 1919 z armią generała Hallera. Był zaprzyjaźniony w Władysławem Podkowińskim. Po roku 1900 zajął się grafiką w technice akwaforty.

Główną domeną jego twórczości był rysunek tuszem, węglem, gwaszem, kredkami i pastelem. Był wziętym portrecistą – tworzył liczne wizerunki warszawskiego i polsko-paryskiego środowiska artystycznego, teatralnego, literackiego. Wykonywał większe kompozycje alegoryczne i symboliczne, jak „Artyści (Na wyżynach)” z 1893, „Niedokończone dzieło” z 1894 (wiązane z tragicznym losem Władysława Podkowińskiego, z którym się przyjaźnił), cykl „Pieśń o życiu” z ok. 1896-1900 (niedokończony).

Podejmował też tematy polityczne i społecznie zaangażowane, zainspirowane rewolucją 1905 roku i ideologią socjalistyczną (teka „Duch Rewolucjonista. Szkice z lat minionych 1905-1907”). W nastrojach egzystencjalno-symbolicznych utrzymane są jego studia postaci kobiet i młodych dziewcząt, zebrane w cykl „Samotne dziewczynki” (1902) czy ilustracji do „Baśni” Andersena i nowel Marii Konopnickiej.

Pejzażem interesował się mniej, jednak w jego bogatym dorobku znalazło się miejsce także dla tej tematyki. Współpracował, poza „Tygodnikiem Ilustrowanym”, z wieloma czasopismami, jak „Kurier Świąteczny”, „Sfinks”, „Świat”, „Wędrowiec”, „Wieś Ilustrowana”. Po 1900 zaczął uprawiać akwafortę, niejednokrotnie przenosząc na matryce graficzne wcześniejsze kompozycje rysunkowe. Ilustrował również własne utwory literackie. Wystawiał od 1895, głównie w Warszawie i Paryżu.

Pochowany w Warszawie

Okres I wojny światowej spędził w Szwajcarii, powrócił do Polski 1919 z armią generała Hallera. Był zaprzyjaźniony w Władysławem Podkowińskim. Po roku 1900 zajął się grafiką w technice akwaforty.

Pochowany na Powązkach w Warszawie.

za; sztuka.agraart.pl/

Portal Warszawski