23 grudnia 1977 r., zmarł wybitny warszawski fotoreporter, Jerzy Troszczyński

 Chyba najbardziej znany fotoreporter filmowy. Początkowo, od 1957 roku publikował reportaże z podróży, lecz już rok później zaczął dokumentować pracę filmowców na planie. Pierwszymi filmami, których realizację udokumentował były: „Zamach” Passendorfera, „Rancho Texas” Berstowskiego i „Orzeł” Buczkowskiego. Dość szybko reportaże z planów stały się jego specjalnością. W 1960 roku rozpoczął współpracę z „Ekranem” i „Wiadomościami Filmowymi”, lecz już wkrótce jego zdjęcia z planów, wśród których nie brakowało osobnych sesji, które robił aktorom i reżyserom, zaczęły ukazywać się w większości periodyków ilustrowanych i w książkach o filmie.

Rys biograficzny

W latach 1970-71 był członkiem redakcji „Magazynu Filmowego”, a po jego upadku związał się z tygodnikiem „Film”. To w nim rozwinął skrzydła. „Troszcz – tak go wszyscy nazywaliśmy – wspomina Bożena Janicka, wieloletnia kierowniczka działu krajowego w „Filmie”. Dosyć szybko zaczął współpracować z Elą Dolińską, która dla „Filmu” pisała różne teksty i zaczęli razem jeździć na plany filmowe. Ona pisała relacje, on robił reportaże zdjęciowe. Troszcz był inteligentny, koleżeński, szybko wsiąknął w życie redakcji i co dla nas bardzo ważne – miał świetne kontakty. Z połową reżyserów i aktorów był na „ty”. Środowisko filmowe znało go i ceniło. A my dzięki temu mieliśmy praktycznie co tydzień świetne zdjęcia autorstwa Troszcza”¹.

To pewnie również dzięki sympatii, którą wśród filmowców cieszył się Troszczyński oraz pewnym jego zdolnościom aktorskim, pojawiał się często na ekranie, grając epizody. Łatwo go dostrzec zwłaszcza w scenach z udziałem fotoreporterów, na przykład w „Nie lubię poniedziałku” Chmielewskiego – masywna sylwetka Troszczyńskiego zawsze górowała nad innymi. W „Zwycięstwie” Passendorfera zdarzyło mu się nawet statystować w mundurze esesmana…

Niedługo po jego śmierci do kin wszedł film „Antyki” Krzysztofa Wojciechowskiego, w którym zagrał małą rolę magika. Troszczyński był bowiem także wybitnym iluzjonistą, który pod scenicznym pseudonimem Remigiusz występował w spektaklach dla dzieci i pokazach iluzji dla dorosłych.

Zmarł w wieku zaledwie 45 lat. Zostawił po sobie archiwum z kilkudziesięcioma tysiącami negatywów, które na przełomie 1981 i 1982 roku kupiła Filmoteka Narodowa.

Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Srebrną Odznaką Zasłużonego Działacza Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki.

▶️ Prosimy o wsparcie, w tym świątecznym czasie, Portalu Warszawskiego, w pełni niezależnego stołecznego tytułu, który od lat prawdziwie służy warszawiakom i Warszawie. Możesz nam się odwdzięczyć za naszą służbę i i postawić nam kawę: https://buycoffee.to/portalwarszawski

▶️ Lub skorzystać bezpośrednio z konta o numerze: 61102049000000890231388541

Portal Warszawski. O krok do przodu