Urodził się w Sosnowcu przy ul. Targowej 18 w rodzinie żydowskiej jako najstarsze dziecko Samuela (Szmula) Szpilmana i Edwardy (Estery) z domu Rappaport. Miał brata Henryka i dwie siostry: Reginę i Halinę. Uczył się w Konserwatorium im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W 1931 roku uzyskał stypendium w Akademii Sztuk w Berlinie, gdzie studiował u Artura Schnabla i Leonida Kreutzera (fortepian) oraz studiował kompozycję u Franza Schrekera. Tam skomponował swoje pierwsze utwory symfoniczne i suitę fortepianową Życie maszyn.
Pomiędzy 1943 a 1944 rokiem Szpilman ukrywał się u swoich przedwojennych znajomych, unikając wykrycia. Obserwował w ukryciu toczące się powstanie warszawskie, bojąc się ujawniać. Po jego upadku zaszył się w ruinach, stając się jednym z nielicznych warszawiaków, którzy nie opuścili miasta (tzw. „Warszawscy Robinsonowie”). W pewnym momencie został uratowany jedynie dzięki zbiegowi okoliczności – oficer niemiecki, który znalazł jego kryjówkę okazał się być miłośnikiem muzyki i przeciwnikiem nazizmu; po krótkim koncercie Szpilmana zdecydował się go nie demaskować, a nawet pomagać.
W roku 1945 Szpilman wyszedł z ukrycia po zajęciu ruin Warszawy przez Armię Czerwoną. Dosyć prędko związał się ponownie z Polskim Radiem. Jego koncert był pierwszą audycją nadaną po wojnie – symboliczne pokazanie ciągłości istnienia Radia. Kontynuował pracę z muzykami i autorami polskimi, jednocześnie dzieląc się z nimi swoimi wspomnieniami z lat okupacji. Udało mu się dożyć zmian ustrojowych w Polsce na przełomie 1989 i 1990 roku. Zmarł z przyczyn naturalnych 6 lipca 2000 roku w Warszawie.
za; wikipedia, wszkoła.pl
zdj. wikipedia.pl