Lud warszawski pod wodzą Jana Kilińskiego wypędził garnizon rosyjski ze stolicy. Dokonano szturmu ambasady rosyjskiej, gdzie przejęto materiały potwierdzające pobieranie rosyjskiej pensji przez czołowe postacie polityki. Geneza tego sukcesu tkwi nie tylko w wspaniałej postawie garnizonu polskiego, ale w poparciu ludu Warszawy.
Było to zwycięskie powstanie Wojska Polskiego i ludu Warszawy przeciwko okupacyjnemu garnizonowi rosyjskiemu, w czasie Insurekcji Kościuszkowskiej. Akcją dowodzili – kapitan gwardii pieszej koronnej Fryderyk Melfort, pułkownik gwardii konnej koronnej Dionizy Poniatowski, kapitan gwardii konnej koronnej Stanisław Kosmowski, major artylerii Józef Górski, major regimentu pieszego Działyńskiego Józef Zeydlitz, a na czele ludu stanął Jan Kiliński.
Powstanie rozpoczął w koszarach na Żoliborzu o wpół do czwartej rano regiment gwardii pieszej koronnej i zabrał armaty z koszar artylerii. Następnie żołnierze musieli sami je ciągnąć na stanowiska bojowe, gdyż nie było koni. Gwardia konna koronna przypuściła szarżę na baterie rosyjskie, ustawione za Żelazną Bramą. W tym czasie pospólstwo warszawskie zabrało z Arsenału 8 700 karabinów.
Od 5.30 do 6.30 wojsko polskie i mieszczanie przeprowadzili kilka uderzeń na pozycje rosyjskie. Zaskoczenie Rosjan, wziętych w ogień krzyżowy było całkowite. Porzucali stanowiska, ponosząc bardzo ciężkie starty. Między 6.30 a 7.00 oddziały pospólstwa przypuściły szturm na ambasadę rosyjską. Atak ten wsparła gwardia piesza koronna zmuszając przeciwnika do wycofania się w kierunku kościoła Kapucynów. Polacy podjęli próbę okrążenia, prowadząc ostrzał z okien Pałacu Krasińskich, zostali jednak stamtąd wyparci przez grenadierów rosyjskich, którzy przy tej okazji doszczętnie splądrowali budynek.
Od godziny 8.00 w kierunku Starego Miasta przebijał się z koszar ujazdowskich 10 regiment pieszy Działyńskiego. Stoczył on bardzo ciężkie walki na Krakowskim Przedmieściu, okrążając Rosjan od strony kościoła Wizytek. W tym czasie kolumna rosyjska atakowała pozycje powstańców w Ogrodzie Saskim. Po dwukrotnym zaciętym ataku na bagnety i wykrwawieniu oddziału wojska carskie rozpoczęły odwrót. Dowódca wojsk rosyjskich gen. Iwan Nowickij zdecydował wówczas o wycofaniu armii do Karczewa. Nocą broniące się oddziały rosyjskie w Warszawie uległy demoralizacji – rozpoczęły rabować opuszczone przez ludność cywilną domy w poszukiwaniu alkoholu.
Insurekcja, skierowane przeciwko okupacji rosyjskiej i rządom targowickim, wybuchła tuż przed Wielkanocą, 17 kwietnia 1794 roku w nocy z Wielkiej Środy na Wielki Czwartek. Rozpoczęła się zdobyciem posterunku w Ogrodzie Saskim, a następnie walczący żołnierze objęli wiele punktów w mieście, mając na celu likwidację rosyjskich placówek. ‒ Walki toczyły się W Ogrodzie Saskim, na ulicy Senatorskiej, Miodowej. Walczono praktycznie na każdym podwórku ‒ mówił prof. Marian Marek Drozdowski. Najdłużej bronił się klasztor kapucynów na Miodowej, do którego wycofała się piechota rosyjska. Rozegrały się tam ciężkie walki, które pochłonęły wiele ofiar.
Po zakończeniu walk władzę w Warszawie przejęła Rada Zastępcza Tymczasowa. W jej skład wchodzili Ignacy Zakrzewski, Jan Kiliński, Józef Wybicki i Stanisław Mokronowski. 27 maja Rada uległa samorozwiązaniu i przekazała pełnię władzy Radzie Najwyższej Narodowej stworzonej przez Kościuszkę.
więcej; https://historykon.pl/17-kwietnia-1794-roku-wybuchla-insurekcja-warszawska/
Polskie Radio
Portal Warszawski
To dobry moment aby o niej napisać bo już jutro, czyli 1️7 listopada, będziemy obchodzić kolejną rocznicę ważnego wydarzenia. Dokładnie 82 lata Armia Krajowa przeprowadziła szeroką akcję dywersyjną, w sporym…
Gmach Filharmonii Warszawskiej stanął w latach 1900-1901 w kwartale ulic Jasnej, Moniuszki i Sienkiewicza, na terenie ówczesnego centrum finansowego miasta. Koncert inauguracyjny Filharmonii, złożony z utworów kompozytorów polskich, odbył się…
To jeden z najważniejszych polskich poetów XX w., twórca cyklu poetyckiego „Pan Cogito”, autor esejów „Barbarzyńca w ogrodzie”, „Martwa natura z wędzidłem” i „Labirynt nad morzem”. Był wzorem, punktem odniesienia…
