[LEKTURA OBOWIĄZKOWA!] Sąd rejonowy w Starogardzie Gdańskim wydał bardzo ważny dla nieustającej dyskusji o pierwszeństwie pieszych wyrok

Reasumując

Pierwszeństwo ma WYŁĄCZNIE pieszy ZNAJDUJĄCY się NA przejściu dla pieszych i WCHODZĄCY. Wysepka (tak chętnie ostatnio tworzona przez drogowców) powoduje, że jezdnie w obu kierunkach należy traktować jak DWIE ODDZIELNE, czyli są to 2 niezależne przejścia (o ile pasy nie wymalowane są przez całą wysepkę).
Oczywiście blogerzy BRD typu Zboralski nadal upierają się, że sąd jest jedynie wtedy dobry, gdy wydaje wyrok po ich myśli…

Ale od początku, sprawę opisuje Przemysław Przybysz.

Na pytanie „Czy DOSZŁO do WYKROCZENIA” – odpowiedział SĄD REJONOWY w Starogardzie Gdańskim. Sąd Rejonowy w Starogardzie Gdańskim, II Wydział Karny, zawiadomieniem z dnia 31 lipca 2023 r. poinformował mnie, jako obwinionego, o terminie posiedzenia w przedmiocie umorzenia postępowania.

Termin posiedzenia został wyznaczony na dzień 16 sierpnia 2023 r. o godz. 11:10. Moja obecność wprawdzie nie była obowiązkowa, niemniej oczywiście postanowiłem pojawić się na tymże posiedzeniu. Na posiedzeniu – jako oskarżyciel publiczny pojawił się również funkcjonariusz Komenda Powiatowa Policji w Starogardzie Gdańskim. Po wywołaniu sprawy – Przewodniczący sprawdził moją tożsamość, pozytywnie rozpatrzył moją prośbę na nagrywanie przeze mnie dźwięku (niestety, materiał nagrał się w bardzo słabej jakości…), następnie zwięźle zreferował treść wniosku o ukaranie, po czym zapytał strony o stanowisko w tej sprawie. Oskarżyciel publiczny podtrzymał swój wniosek o ukaranie. Natomiast ja, jako obwiniony – podtrzymałem swoje wszystkie twierdzenia i wnioski, wnosząc o uniewinnienie.
Po wysłuchaniu stanowiska stron – Sąd zarządził przerwę do 11:50. Po przerwie – Przewodniczący ogłosił postanowienie.

Oto transkrypcja z zapisu głosowego:

Sąd Rejonowy w Starogardzie Gdańskim w składzie tu obecnym, przy udziale oskarżyciela publicznego, po rozpoznaniu sprawy Przemysława Przybysza, obwinionego o czyny z art. 86b § 1 pkt 1 Kodeksu wykroczeń, Z URZĘDU w przedmiocie UMORZENIA postępowania na podstawie art. 13 § 1 i art. 62 § 2 w zw. z art. 5 § 1 pkt 2 oraz art. 118 § 2 i art. 119 Kpsw w zw. z art. 626 § 1 Kpk
POSTANAWIA:
1. UMORZYĆ postępowanie w sprawie;
2. kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.

Uzasadnienie jest następujące.

W złożonym wniosku o ukaranie z dnia 26.05.2023 r. zarzucono obwinionemu to, że w dniach 18.06.2022 r. i 02.05.2023 r. w Starogardzie Gdańskim, poruszając się samochodem, wbrew obowiązkowi nie ustąpił pierwszeństwa pieszemu. Odpowiedzialności określonej w przepisie art. 86b § 1 pkt 1 Kw podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, prowadząc pojazd mechaniczny – wbrew OBOWIĄZKOWI nie ustępuje pierwszeństwa pieszemu.
Przy czym – według treści przepisu art. 13 ust. 1a Ustawy Prawo o ruchu drogowym, pieszy znajdujący się na przejściu dla pieszych i wchodzący na przejście dla pieszych ma pierwszeństwo przed pojazdem, a według ust. 8 tego przepisu – jeżeli przejście dla pieszych wyznaczone jest na drodze dwujezdniowej, przejście na każdej jezdni uważa się za przejście odrębne, a przepis ten stosuje się odpowiednio do przejścia dla pieszych w miejscu, w którym ruch pojazdów jest rozdzielony wysepką lub za pomocą innych urządzeń na jezdni.

W przedmiotowej sprawie – jak wynika NIEZBICIE z treści zgromadzonego materiału dowodowego, zachowania obwinionego zarzucane mu w treści wniosku o ukaranie NIE WYPEŁNIŁY żadnego ze znamion określonych w treści wyżej wymienionego przepisu. Należy bowiem wskazać, że każdorazowo piesi korzystali z przejścia dla pieszych w miejscu, w którym ruch pojazdów jest rozdzielony wysepką, a zatem – podobnie, jak w przypadku przejścia dla pieszych wyznaczonego na drodze dwujezdniowej – przejście na każdej jezdni uważa się za przejście ODRĘBNE. W konsekwencji powyższego piesi NIE ZNAJDOWALI SIĘ w inkryminowanym czasie NA PRZEJŚCIU DLA PIESZYCH na pasie jezdni, którym poruszał się obwiniony, ani NIE WCHODZILI NA TO PRZEJŚCIE, skoro znajdowali się jeszcze na wysepce.

W konsekwencji powyższego na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 Kpsw należało UMORZYĆ postępowanie w sprawie, albowiem zarzucane czyny NIE ZAWIERAJĄ ZNAMION WYKROCZENIA.

W taki właśnie sposób zakończyło się posiedzenie Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim w sprawie dwóch moich przejazdów przez przejście dla pieszych przed pieszymi, którzy dopiero ZAMIERZALI WEJŚĆ NA to przejście. Na postanowienie o umorzeniu postępowania – na podstawie art. 62 § 2 zd. drugie Kpsw przysługuje zażalenie, które w myśl art. 108 Kpsw „wnosi się na piśmie w terminie 7 dni od daty ogłoszenia rozstrzygnięcia albo ustnie do protokołu rozprawy lub posiedzenia, a gdy podlega ono doręczeniu, od daty doręczenia lub od daty dokonania zaskarżonej czynności, chyba że ustawa stanowi inaczej.” Cała sprawa MOŻE MIEĆ zatem swój DALSZY CIĄG, zaś czy rzeczywiście dojdzie do jej kontynuacji – zależy wyłącznie od tego, co teraz postanowi zrobić Komenda Powiatowa Policji w Starogardzie Gdańskim. Jeżeli dojdzie do wniesienia zażalenia – sprawę będzie rozpoznawał Sąd Okręgowy w Gdańsku. Z mojej strony – zażalenia na postanowienie z 16 sierpnia 2023 r. oczywiście nie będzie… Sąd Rejonowy w Starogardzie Gdańskim postąpił całkowicie zgodnie z moimi przewidywaniami i oczekiwaniami, czyli dokładnie tak, jak wynika to z art. 7 Konstytucji RP, według którego „Organy władzy publicznej działają NA PODSTAWIE I W GRANICACH PRAWA”, a nie zgodnie z rozpowszechnianymi przez rozmaite media bzdurami sprzecznymi z brzmieniem przepisów ogłoszonych w Dzienniku Ustaw. W tym miejscu – wyrazy należnego szacunku i serdeczne podziękowania dla Sędziego.

Przemysław Przybysz

Portal Warszawski