Znacie ten wyjątkowy zabytek w skali Warszawy??

Tadeusz Jaroszewski autor „Architektury Uniwersytetu Warszawskiego” napisał o Pałacu, że stanowi „niewątpliwie najcenniejszy artystycznie element zespołu gmachów uniwersyteckich.” Fundatorem pałacu był Ludwik Tyszkiewicz. W 1781 zawarł on kontrakt ze znanym architektem Stanisławem Zawadzkim.

Roboty rozpoczęto dopiero w roku 1785

Już rok później z niewiadomych przyczyn Tyszkiewicz zawarł nowy kontrakt na budowę pałacu z architektem królewskim Janem Chrystianem Kamsetzerem. Zastrzeżono przy tym, że architekt ma liczyć się z planem pierwotnym, ale nie bezwzględnie. Pałac Tyszkiewiczów jest pałacem wybudowanym w linii zabudowy ulicy, a nie jak większość pałaców warszawskich, cofniętym w głąb posesji. Jaroszewski tak opisuje wygląd Pałacu: „Architekt opracował starannie tylko elewacje od strony Krakowskiego Przedmieścia i od placu przed kościołem Wizytek, natomiast elewacjami od strony podwórza nie interesował się wcale.”

W XIX wieku w pałacu zaszły tylko niewielkie zmiany. W latach 1821-22 powstała nowa oficyna od strony kościoła ss. Wizytek. Dwadzieścia lat później zaś odnowiono i przebudowano wnętrza pałacu i dobudowano nowe murowane stajnie i wozownie oraz oranżerię, które zaprojektował Henryk Marconi.

W rękach rodziny Potockich pałac pozostawał do 1923 roku, kiedy to został sprzedany Bankowi Gospodarstwa Krajowego. Swoją siedzibę miały tu później również Polska Akademia Literatury i Biblioteka Narodowa. W 1944 Niemcy wzniecili w budynku pożar. Odbudowę zabytkowej budowli na potrzeby Uniwersytetu przeprowadzono w latach 1948-56 według projektu Jana Dąbrowskiego.

Obecnie

Dawna łazienka na 1. piętrze pałacu Tyszkiewiczów/Potockich przy Krakowskim Przedmieściu 32. Na ścianach i sklepieniu pomieszczenia zachowane marmoryzacje i groteskowe dekoracje malarskie z lat 40. XIX w. W łazience znajdowały się pierwotnie marmurowy kominek, wanna i „umywalniczka”, była bieżąca woda. Fragmenty dekoracji malarskich przetrwały do naszych czasów także w dawnej Sali Bilardowej – zwanej również, z uwagi na charakter malowideł, Pompejańską – na parterze budynku, po lewej stronie sieni. Malowidła zostały wykonane w czasie przebudowy i restauracji pałacu prowadzonej przez Henryka Marconiego w l. 1841-1846. Ich autorami byli dwaj malarze pochodzenia włoskiego: Michele Chiarini i Serafin (Serafino) Leati.

Wyjątkowy to w skali Warszawy zabytek. Dziś w pomieszczeniach tych znajduje się Instytut Muzykologii UW,  Wydział Polonistyki – Instytut Kultury i Języka Polskiego dla Cudzoziemców „Polonicum”,  Ośrodek Badań nad Antykiem Europy Południowo – wschodniej, Studium Europy Wschodniej, Muzeum UW, Sale reprezentacyjne.

za; Uniwersytet Warszawski i (również zdjęcia) Kat KM

Portal Warszawski