Mickiewicz pochodził z drobnej szlachty herbu Poraj. Ojciec, Mikołaj, był adwokatem przy sądach nowogródzkich. W 1807–15 Adam uczył się w szkole dominikanów w Nowogródku, następnie na uniwersytecie w Wilnie przygotowywał się do zawodu nauczycielskiego (stypendium zobowiązywało go do kilkuletniej pracy w szkole). Wiedzę gruntowną zwłaszcza w zakresie filologii, uzupełniał samokształceniem wraz z przyjaciółmi (J. Czeczot, F. Malewski, T. Zan, J. Jeżowski). Należał do założycieli Towarzystwa Filomatów (1817); o wyznawanych przez niego wówczas ideałach świadczą utwory poetyckie, zwłaszcza Oda do młodości (1820, wydanie 1827). W 1819–23 (z przerwą na urlop zdrowotny 1821/22) uczył w szkole powiatowej w Kownie.
Adam Mickiewicz już przez współczesnych był uznany za największego poetę polskiego; jego osobisty autorytet bywał kwestionowany ze względów politycznych. Także po śmierci dzieło Mickiewicza było zawłaszczane przez partie polityczne, od narodowej prawicy po lewicę. Jego znaczenie dla literatury jest fundamentalne, aż do dziś toczy się w kulturze polskiej dialog z tradycją Mickiewicza; wpłynął na język i wyobraźnię, stworzył kanon podstawowych problemów egzystencjalnych i zbiorowych. Inspirował wielu poetów, także tych, którzy mu się przeciwstawiali (J. Słowacki, Z. Krasiński, C. Norwid, Wyspiański, Cz. Miłosz). Stał się tematem utworów literackich, muzycznych, malarskich.
za; https://encyklopedia.pwn.p