Kamienice wraz z terenem posesji, położone w Warszawie przy ul. Podwale 25 i Długą 5, w Warszawie ZABYTKIEM

Kamienice położone przy ul. Podwale 25 i ul. Długiej 5 wzniesiono jako element zabudowań klasztoru paulinów przy kościele Świętego Ducha. W 1662 r. kościół wraz z klasztorem decyzją biskupa poznańskiego Ludwika Tolibowskiego został ofiarowany oo. Paulinom. W miejsce zniszczonych zabudowań zaczęto wznosić murowany kompleks Kościół Świętego Ducha.

Prof. Jakub Lewicki, Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków, wpisał do rejestru zabytków nieruchomych województwa mazowieckiego kamienice wraz z terenem posesji, położone w Warszawie przy ul. Podwale 25 i Długą 5, w Warszawie. Postępowanie w tej sprawie wszczęto z urzędu

Kamienice położone przy ul. Podwale 25 i ul. Długiej 5 wzniesiono jako element zabudowań klasztoru paulinów przy kościele Świętego Ducha. W 1662 r. kościół wraz z klasztorem decyzją biskupa poznańskiego Ludwika Tolibowskiego został ofiarowany oo. Paulinom. W miejsce zniszczonych zabudowań zaczęto wznosić murowany kompleks Kościół Świętego Ducha.

W nieruchomości Podwale 25 od kasaty zakonu aż do 1944 r. znajdowały się, oprócz mieszkań prywatnych, zakłady gastronomiczne, głównie traktiernie i winiarnie oraz sklepy. W XlX w. odbywały się tu również licytacje publiczne, czego liczne dowody można odnaleźć w ówczesnej prasie. Budynek był wielokrotnie przebudowywany. W latach 1823-1824, podczas remontu elewacje od strony ul. Długiej przebudowano w formach klasycystycznych. Podczas oblężenia Warszawy w 1939 r. budynki zostały w niewielkim stopniu uszkodzone. W okresie II wojny światowej, w piwnicach budynku przy ul. Podwale 25 mieściła się winiarnia ,,Pod Krzywą Latarnią”, która istniała aż do 1952 r.

Podczas powstania warszawskiego w 1944 r mieścił się tam szpital ,,Pod Krzywą Latarnią”, w którym po kapitulacji Starego Miasta Niemcy wymordowali pacjentów i personel. W wyniku działań wojennych cały kompleks uległ znacznym zniszczeniom. Po wojnie rozebrane zostały oficyny od strony ul. Długiej. Odbudowa całości trwała w latach 1949-1954, według projektów Marii i Kazimierza Piechotków oraz Jana Grudzińskiego. W tym samym czasie nieruchomość została nabyta przez Zjednoczone Zakłady Przemysłu Muzycznego.

Komentarz wojewódzkiego konserwatora zabytków

Prof. Jakub Lewicki: Zespół budynków jest świadectwem zmieniającej się historii, związaną silnie z trudnymi dziejami miasta. Jest równie związany z architektami m.in. Józefem Fontaną, Anicetem Czaką czy Marią i Kazimierzem Piecami. Dokumentuje rozwój architektoniczny miasta. Zachowane elementy oryginalnej zabudowy m.in. piwnice, przyziemie i elewacje od ul. Podwale nadal stanowić mogą źródło informacji do badań nad zabudowaniami klasztoru paulinów w Warszawie. Powojenna odbudowa jest dziełem znanych architektów – Marii i Kazimierza Piechotków, jedną z ich pierwszych realizacji na terenie Warszawy. Stanowi przykład udanego połączenia zachowanej, historycznej substancji z nowszymi formami wnętrz i materiałami m.in. architektura pomieszczeń nawiązująca do historycznej klasztornej czy wysokiej klasy klatki schodowe. Należy również podkreślić, iż zwłaszcza skrzydło od ul. Podwale odznacza się wartościami estetycznym, dzięki częściowo zachowanemu detalowi architektonicznemu oraz oryginalnym podziałom elewacji.

za; MWKZ

Portal Warszawski