30 maja 1901 r. w Warszawie urodził Mieczysław Fogg

Polski wokalista, baryton liryczny. Mistrz sentymentalnej piosenki, legendarny artysta dawnych warszawskich kabaretów i teatrów rewiowych, niezmiennie popularny również po wojnie. Znany z warsztatowej perfekcji i elegancji wykonywanych utworów. Jego kariera trwała przez 60 lat – występował do 86. roku życia – co nie ma precedensu w dziejach polskiej estrady.

Rys biograficzny

Matka Mieczysława prowadziła sklep w domu na rogu ulic Długiej i Freta. Ojciec był maszynistą kolejowym pierwszej klasy, „prowadził nawet ekspresy do Petersburga”, wspominał syn. Uczył się w gimnazjum realnym przy ul. Jezuickiej. W 1910 roku wstąpił do polskiego skautingu. Wejście w dorosłość rozpoczął od ochotniczej służby w Wojsku Polskim (1919–1921) i udziału w wojnie polsko-sowieckiej w 23. Polowej Autokolumnie. Uczestniczył w wyzwalaniu Wilna i w walkach na froncie litewsko-białoruskim.

W 1922 roku rozpoczął pracę w Warszawskiej Dyrekcji Polskich Kolei Państwowych. Był to rodzaj zadośćuczynienia ambicjom ojca, który widział w nim inżyniera, specjalistę od dróg i komunikacji.

Początkowo śpiewał w chórach kościelnych – w Katedrze św. Jana, kościele św. Antoniego, sióstr Wizytek. W grudniu 1922 roku Bolesław Szych, organista kościoła św. Anny i sufler w Operetce, zaprosił na próbę kolęd Ludwika Sempolińskiego. Ten, po wysłuchaniu „Bracia, patrzcie jeno”, powiedział chórzyście Mietkowi: „Powinien się pan wziąć poważnie do nauki śpiewu. Będą z pana ludzie”.

Skierował go do Jana Łysakowskiego, profesora na Wydziale Wokalistyki Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina. Ambicja i talent zostały wsparte godzinami żmudnych ćwiczeń: nuty, przepona, nuty, przepona. Następnymi muzycznymi mentorami początkującego solisty byli: Eugeniusz Mossakowski (1926–1928), Michał Ardatti (1928–1929), Anna Floriani-Zbierzchowska, Wacław Brzeziński, Ignacy Dygas, Stefan Belina-Skupiewski, Stanisław Kopf, Adam Didur. Mieczysław Fogiel zaczął zarabiać śpiewaniem na ślubach i pogrzebach. Do Opery wchodził „na pięćdziesięciogroszówkę” – wręczaną woźnemu za wpuszczenie na galerię, gdzie spotykał Jana Kiepurę.

(…)

Podczas okupacji Mieczysław Fogg chronił w swoim mieszkaniu żydowskich przyjaciół. Po wydostaniu się z warszawskiego getta zatrzymał się u niego Ivo Wesby, kapelmistrz Qui Pro Quo, z żoną, tancerką Lolą Berlinerówną i ich ośmioletnią córeczką. Później Fogg znalazł im inny lokal. I pomógł w wyrobieniu fałszywych dokumentów, dzięki czemu udało im się wydostać za granicę. Instytut Yad Vashem w Jerozolimie odznaczył go medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Po powstaniu piosenkarz wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną. Zamieszkał we wsi Złotokłos koło Tarczyna, ale 18 stycznia 1945 roku powrócił do miasta. W latach 1945–1946 w ruinach domu przy ul. Marszałkowskiej 119 występował z recitalami we własnej, pierwszej w lewobrzeżnej części miasta kawiarni artystycznej. „Wstąpiłem do kawiarni Fogga. Z braku elektryczności lampy karbidowe” – odnotował Sempoliński we wspomnieniach [„Druga połowa życia”, Warszawa 1985]. W Café Fogg gospodarz zasłynął wykonaniem powstałej w ostatnich dniach powstania „Piosenki o mojej Warszawie”.

Warszawa jego miasto

Fogg, właściwie Mieczysław Fogiel, urodził się 30 maja 1901 roku w Warszawie, gdzie też zmarł 3 września 1990 roku i został pochowany na Cmentarzu Bródnowskim. Zawsze wierny swemu rodzinnemu miastu, Warszawie, cieszył się powodzeniem u kilku pokoleń słuchaczy w kraju i na świecie. W niepowtarzalny sposób wykonywał słynne tanga, trafiał do ludzkich serc piosenkami o miłości.

za; culture.pl

Portal Warszawski