Trwa rewitalizacja sgrafitto „Stara i Nowa Warszawa” przy ul. Bednarskiej 11 (Szkoła Muzyczna)

Sgrafitto należy do technik dekoracyjnych rysunkowych, wycinanych według projektu w wilgotnej zaprawie mineralnej i odpowiednio barwionych tynkach. Technika sgraffito znana była w starożytności, a szczególnie popularna w okresie renesansu przy dekorowaniu fasad obiektów włoskiej architektury. Sgraffito bywa też stosowane współcześnie; trwałość wszelkich rozwiązań sgraffitowych stale się obniża, z powodu wzrostu ilości związków węgla w atmosferze, które wraz z wodą opadową tworzą cząstki kwasu węglowego. Niszczy on powierzchnię tynków, a tym samym sgraffito; przeciwdziała się temu stosując dodatkowe warstwy ochronne – krzemianowe lub woskowe.

Bednarska 11

Technika ta zyskała dużą popularność w latach 50. Wykorzystywano ją szczególnie w ramach dekorowania obiektów architektonicznych odbudowanych po zniszczeniach wojennych. Takim dobrym przykładem jest budynek przy ul. Bednarskiej, który jest częścią powojennego założenia Mariensztatu.


Statut Szkoły Muzycznej przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym, noszącej obecnie nazwę Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych im. Fryderyka Chopina, zatwierdzony został przez Ministra Spraw Wewnętrznych 11 czerwca 1883 roku. Po dwunastu latach działania założonego w 1871 roku Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, za prezesury Stanisława Moniuszki zdecydowano o powołaniu drugiej, obok działającego już wówczas w Warszawie Instytutu Muzycznego, placówki kształcącej przyszłych wykonawców i słuchaczy. Wkrótce Szkoła dawała patent zawodowego muzyka w Królestwie Polskim. Jej dyplom honorowany był też w Cesarstwie Rosyjskim.


Autorami kompozycji sgrafittowej z 1952 r. „Stara i Nowa Warszawa” na elewacji budynku przy ul. Bednarskiej 11 (pierwotnie był to Dom Towarowy) byli prof. Jan Seweryn Sokołowski oraz Zofia Czarnocka- Kowalska. Przedstawia kompozycje ułożone pasmowo gdzie widoczna jest stylizowana panorama Warszawy- historyczna oraz współczesna (dla czasu odbudowy). Poniżej przedstawiony został pas rzeki na której odbywa się żegluga historycznych jednostek pływających. W dolnym pasie przedstawione zostały sceny rodzajowe ukazujące robotników i rzemieślników przy pracy. Obrazy są zwieńczone wizerunkami tarczy herbowej Warszawy z przedstawieniem ikonograficznym Syreny w formach historycznych oraz współczesnych.


 

 


Zabytek ten ulegał coraz większej degradacji, co wynikało ze stosowania niskiej jakości pigmentów i tynków w czasie jego powstania, co wykazała ekspertyza przeprowadzona w 2017 r.

Zabytek

W 2019 r. obiekt został wpisany do rejestru zabytków. Od 2021 r. prowadzone są prace konserwatorsko – restauratorskie, już dwukrotnie finansowane dotacją udzieloną przez MWKZ prof. Jakuba Lewickiego. Prowadzone prace mają na celu przywrócenie pełnej wartości ekspozycyjnej „Starej i Nowej Warszawy” z zachowaniem oryginalnych fragmentów kompozycji.

za; Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków

Portal Warszawski

Przeczytaj również

Logotyp Portal Warszawski
Kontakt

Ostatnie atykuły