107 la temu urodziła się Danuta Szaflarska ps. Młynarzówna

Legenda polskiego kina. Zagrała w pierwszych powojennych filmach Leonarda Buczkowskiego: „Zakazanych piosenkach” i „Skarbie”, a ostatnio m.in. w „Pokłosiu” Władysława Pasikowskiego oraz „Innym świecie” Doroty Kędzierzawskiej i Arthura Reinharta. Wielokrotnie nagradzana za role teatralne i filmowe, otrzymała Polską Nagrodę Filmową „Orzeł” za osiągnięcia życia. Od 2010 do 2017 w zespole TR Warszawa.

Rys biograficzny

Aktorka teatralna i filmowa. Urodziła się 6 lutego 1915 roku w Kosarzyskach. Absolwentka słynnego Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (PIST-u) z 1939 roku. Zaraz po studiach rozpoczęła karierę artystyczną w Teatrze na Pohulance (1939 -1941) w Wilnie. W ciągu dwóch lat zagrała około dwudziestu ról w sztukach o bardzo urozmaiconym charakterze – od klasyki po obyczajowe komedie. Po wojnie, przez rok, występowała w Starym Teatrze w Krakowie (1945-1946), a następnie w Łodzi w Teatrze Kameralnym (1946-1949). W 1949 roku, po likwidacji Teatru Kameralnego, wraz z zespołem Erwina Axera przeniosła się do Warszawy. Do 1957 roku występowała w Teatrze Współczesnym, potem w Narodowym (1954-1966). Od 1966 do emerytury w roku 1985 w Teatrze Dramatycznym. Potem, gościnnie, występowała i do dziś występuje na scenach niemal wszystkich warszawskich teatrów. Zmarła 19 lutego 2017 roku w Warszawie.

„Był taki czas, gdy ciągle się spieszyłam. Na przykład jechałam tramwajem i chciałam, żeby on jechał jeszcze szybciej. Miałam ten pośpiech w sobie. I nagle pomyślałam: „Zaraz, dokąd ja się tak śpieszę? Przecież na końcu czeka na mnie trumna” (śmiech). Pozbądź się tego wewnętrznego biegu. Oglądaj świat, obserwuj, co się dookoła ciebie dzieje, bo życie mamy jedno, a przecież we wszystkim można znaleźć tyle piękna. Właściwie samo to, że się żyje, jest już czymś cudownym.” – Szaflarska.

Danuta Szaflarska została pierwszą gwiazdą polskiego filmu. Na ekranie debiutowała razem z powojennym kinem w „Zakazanych piosenkach” Leonarda Buczkowskiego (1946) mając za partnera Jerzego Duszyńskiego. Popularność, jaką przyniósł ten film, podwoiła rola Krystyny Tokarskiej w „Skarbie” tego samego autora (1948). Potem jednak kino jakby zapomniało o pięknej aktorce. Jej aparycja nie bardzo pasowała do siermiężnej rzeczywistości lat 1950. Po roli Podstoliny w filmowej wersji „Zemsty” Antoniego Bohdziewicza i Józefa Korzeniowskiego (1956) grała głównie niewielkie, epizodyczne postaci: włoską cyrkówkę w „Dziś w nocy umrze miasto” Jana Rybkowskiego (1961), Matkę w „Ludziach z pociągu” Kazimierza Kutza (1961), Stanisławę – kobietę spragnioną miłości w „Głosie z tamtego świata” (1962). Dopiero koniec lat siedemdziesiątych przynosi ciekawsze propozycje filmowe: Misiewiczową w telewizyjnej wersji „Lalki” Ryszarda Bera (1977), a następnie niezwykłą rolę Babci Misi w „Dolinie Issy” Tadeusza Konwickiego (1982) i Babci w serialu Edwarda Dziewońskiego „Pięć dni z życia emeryta”.

Jej życiowe motto

Ostrzeżenie – Jenny Joseph

Portal Warszawski