Zatrzymać paraliż miasta!

A jednak! Jako że za całą politykę drogową Warszawy odpowiadają de facto tylko dwie instytucje, wystarczy mieć wpływ na jedną z nich, a najlepiej na obie.

Co to za instytucje?

Zarząd Dróg Miejskich i Branżowa Komisja Dialogu Społecznego ds. Transportu. Już sama nazwa tego drugiego ciała wzbudza zrozumiałe obawy. I niestety, są to obawy zasadne. Skład komisji w przeważającej mierze stanowią organizacje „aktywistyczne”, a więc – jak łatwo się domyślić – rekomendacje i pomysły komisji to przede wszystkim zwężanie ulic, rozbudowa ścieżek rowerowych (z reguły kosztem jezdni i chodników), usuwanie miejsc do parkowania, a także – likwidacja zatok autobusowych!

Zwłaszcza to ostatnie zwraca uwagę. Prosta zdroworozsądkowa logika podpowiada, że zatoki autobusowe usprawniają ruch, tym bardziej że autobus ma pierwszeństwo jazdy przy wyjeżdżaniu z zatoki. Tymczasem według aktywistów to właśnie likwidacja zatok usprawnia ruch. Aktywiści mają nawet hasło promujące tę chorą koncepcję: „zatoki? to się leczy”. Niewątpliwie komuś przydałby się lekarz. Psychiatra.

Aby zrozumieć źródło problemu, wystarczy odwołać się do tego, że jeden z członków komisji znany jest ponoć ze stwierdzenia, że „kierowca, który zmienia bieg, nie ma nogi, żeby zahamować”. I ten facet współdecyduje o polityce drogowej Warszawy!

Specjalnością ZDM są nie tylko wszechobecne słupki, ale przede wszystkim konsultacje społeczne. I co w tym złego? To, że pod konsultacje poddaje się wyłącznie projekty polegające na zwężaniu ulic, rozbudowie ścieżek rowerowych, likwidacji miejsc
parkingowych i zatok… Brzmi znajomo? No właśnie.

Najprostszy przykład to projekt przebudowy ulicy Jana Kazimierza na Odolanach. Koncepcja zawiera wszystkie wymienione pomysły. Dyskusja – w ramach tzw. „konsultacji społecznych” – będzie siłą rzeczy toczyć się wyłącznie w takim zakresie, jakie drzewa zasadzimy, czy ścieżka rowerowa będzie po obu stronach drogi i ile słitaśnych wizualizacji zrobić. Podobnie było z chorą wizją zwężenia Górczewskiej – koncepcje były dwie: zawęzić bardzo czy tylko trochę.

Gdyby komuś przyszło do głowy wziąć udział w konsultacjach w nadziei, że zgłosi własne pomysły i że ktoś je uwzględni, to już studzę entuzjazm. Po pierwsze, kluczowe zdarzenia odbywają się z reguły w ciągu dnia pracy. Po drugie – to i tak bez znaczenia. Brałem udział w konsultacjach w sprawie zmian w obszarze ulicy Szwedzkiej i wiem, że zgłaszane były różne pomysły. Żadna z alternatywnych koncepcji nie została uwzględniona. Pewnie dlatego że na niektórych spotkaniach zjawili się „sami znajomi”, jak to mawia pewien aktywista. Tak jak napisałem na początku – politykę drogową Warszawy kształtuje kilkanaście osób. To od ich widzimisię zależy, czy Warszawa będzie nowoczesnym miastem, czy skansenem przypominającym wioskę Amiszów.

Ale skąd alarm o paraliżu Warszawy? Proszę odpowiedzieć sobie samemu – co by było, gdyby zwęzić choćby o jeden pas Aleje Jerozolimskie, ulicę Marszałkowską, Jana Pawła II, Niepodległości, Sobieskiego, Grójecką, Targową? Kompletny paraliż. Obszary już obecnie nieprzejezdne w godzinach szczytu po tej zmianie stracą jakąkolwiek przepustowość. Ruch w zasadzie zatrzyma się całkowicie. Chyba nikt na to nie pozwoli? A owszem. To już są zresztą gotowe projekty! Tylko czekają na zielone światło.

Co można zrobić?

Zorganizować się. Media, na razie społecznościowe, już wrzą od głosów oburzenia zwykłych normalnych ludzi, którym pomysły aktywistów i ZDM utrudniają, a czasem uniemożliwiają dotarcie do pracy, do szkoły, sklepu itd. Chore wizje lansowane przez wspomniane instytucje szkodzą wszystkim – pieszym, kierowcom, użytkownikom komunikacji miejskiej. A
nawet rowerzystom!

Promowanie ryzykownych rozwiązań i pobłażanie zachowaniom tej bardzo wąskiej grupy (ok. 2-3% ruchu) przyniesie opłakane skutki. Spodziewajmy się w tym roku większej ilości doniesień o wypadkach z udziałem rowerzystów. Wiele osób, które z trudem radzą sobie w
ruchu drogowym, wsiądzie na rower z przekonaniem o własnej nieśmiertelności, a potem obudzi się z przykrą refleksją, że kask rowerowy jednak nie chroni w zderzeniu z autobusem. Obudzi się, o ile przeżyje.

Dlatego konieczna jest organizacja ludzi, którzy chcą po prostu w Warszawie normalnie mieszkać, a nie zmagać się z udziwnieniami organizacji ruchu. Jeśli sami nie zawalczymy o Warszawę, za kilka lat miasto stanie się zlepkiem zamkniętych enklaw mieszkalnych
połączonych wąskimi dróżkami z centrum. I to nie jest wyolbrzymiona projekcja obaw – to są plany aktywistów. Z którymi zresztą aktywiści wcale się nie kryją.

Stanowimy większość. Miasto jest dla nas – normalnych ludzi, którzy oczekują sprawnej komunikacji, a nie chorej ideologii. Najwyższa pora sięgnąć po swoje.