„Dzisiaj widzimy płachty reklamowe. Ale budynek Cepelii, według projektu Zygmunta Stępińskiego, kwintesencja trendów lat. 60, jest jednym w niewielu modernistycznych obiektów handlowych wzniesionych w latach 60., które przetrwały do czasów obecnych. Choć ma swoich zagorzałych fanów i ostrych krytyków, nie można mu odmówić tego, że stanowi ogromną wartość dokumentacyjną, element historii Warszawy, jej przemian społecznych i gospodarczych a także element tożsamości stolicy jako główny i najnowocześniejszy salon handlowo- wystawienniczy Centrali Przemysłu Ludowego i Artystycznego.
Budynek wzniesiono w lekkiej konstrukcji stalowej, na siatce słupów z dachem zaopatrzonym w świetlik, opartym na dźwigarach kratowych. W większości konstrukcję wypełniono szklanymi ścianami kurtynowymi, a jedynie na fragmentach elewacji tylnej i bocznych wprowadzono odcinki nietransparentne. Surową architekturę pawilonu w narożniku północno-zachodnim ożywia kompozycja ceramiczna opracowana prawdopodobnie przez Stanisława Kucharskiego, wykonana z barwionych na lazurowy błękit, szkliwionych kafli z elementami reliefowej struktury o motywach geometrycznych lub przypominających archaizowane wątki figuralne. Każda z ręcznie wykonanych płytek zyskała unikatowy odcień i fakturę a całość zachowała się do dziś w dobrym stanie z niewielkimi ubytkami. Dekoracja była dziełem małopolskiej Spółdzielni Wyrobów Ceramicznych „Kamionka” z Łysej Góry, powołanej do życia w 1947 roku a od 1950 roku zrzeszonej w Cepelii, zaś od 1958 prowadzonej przez grupę artystów pod kierunkiem Krzysztofa Henisza. Działalność łysogórskiej spółdzielni opierała się w dużej mierze na autorskich projektach i stanowiła jedno z ciekawszych zjawisk panującej wówczas mody na ceramiczne dekoracje architektoniczne.
Fotografie płytek ceramicznych, wykonane w 2018 roku, pochodzą z archiwum WUOZ.
Projekty Cepelii, autorstwa Zygmunta Stępińskiego, zostały nam udostępnione przez Muzeum Warszawy, które jest dysponentem autorskich praw majątkowych, pod numerem licencji CC BY-ND 4.0.”